Ik stel me even kort voor; mijn naam is Anne Rozendaal, 23 jaar en tot november ´25 woonachtig in het kleine dorp Doornspijk. In het dagelijks leven ben ik tot die tijd verpleegkundige geweest in het ziekenhuis in Utrecht. In zowel 2024 als 2025 ben ik voor een periode van een aantal weken werkzaam geweest in vluchtelingenkampen op de eilanden Lesbos en Samos.

Hierna is thuiskomen anders, alles wat voor ons zo vanzelfsprekend is, is een grote zegen voor mensen op de vlucht. Zeker als je je realiseert dat de situatie waarin wij mogen leven, hun einddoel is. De eindeloze mogelijkheden en keuzes die wij hebben. Om daarin geboren te zijn is een ontzettend groot voorrecht.

Het trof me om te zien hoe gastvrij de inwoners van het kamp naar mij waren, ze deelden (nee, zeker niet uit overvloed) wat zij hadden met mij, zagen om naar elkaar en waardeerden het om simpelweg wat tijd door te brengen met de mensen die hen lief waren.

Vrijwilligerswerk op een plek als dit geeft zich vorm door ´handen en voeten van Jezus´ te zijn. Actief uitdragen van je geloof mag niet. Je spreekt door je leefwijze, daden, door de kleine dingen als een glimlach. 

Al deze mensen in het kamp zijn mensen zoals jij en ik. Geboren in een ander land en in andere omstandigheden. Deze omstandigheden maken dat zij op een punt in hun leven komen waarop er geen andere optie meer is dan vluchten. En daarmee ook hun leven riskeren voor hoop op een betere toekomst, voor henzelf en hun kinderen. Want ook de vlucht naar Griekenland is zeker niet zonder gevaren. Uitbuiting, discriminatie, mishandeling, verkrachting, verdrinking, celstraf zijn voor hen orde van de dag (geweest). Waarin we hier dus het verschil kunnen maken is door er voor hen te zijn, hen te zien en te horen. Door steeds opnieuw te vragen hoe het met hen gaat. Op verschillende manieren te laten zien dat we om hen geven op de manier die de Heere Jezus ons leert in de bijbel.